خوش آوازی ز خیل نیکخواهان

موذن بود در شهر سپاهان

در آن شهر از بزرگی گنبدی بود

که سر در گنبد گردنده می سود

بر آن گنبد شد آن مرد سرافراز

نماز فرض را می داد آواز

یکی دیوانهٔ می رفت در راه

یکی پرسید ازو کای مرد آگاه

چه می گوید برین گنبد موذن

جوابش ده تو ای محبوب محسن (؟)

که این جوزست از سر تا قدم پوست

که می افشاند او بر گنبد ای دوست

چو او از صدق معنی می نجنبد

یقین می دان که چون جوزست و گنبد

تو همچون جوزی از غفلت که داری

نود نه نام بر حق می شماری

چو در تو هیچ نامی را اثر نیست

ز صد کم یک ترا صد یک خبر نیست

چو نعمت بر تو نشمرد او هزاران

تو هم مشمر بدو چون صرفه کاران

چو نام خویشتن حق بی نشان کرد

چه گونه یاد او هرگز توان کرد

چو نتوانی ز کنه او نفس زد

نمی باید نفس از هیچکس زد